Mijn verhaal over Bali: Het is niet altijd rozengeur en maneschijn een verre reis…
Als inspirerend gezin werd ik gevraagd om een stukje te schrijven over Bali. Eerlijk gezegd weet ik niet of je na ons verhaal nog voor Bali zou kiezen, maar eerlijke verhalen horen er ook te zijn😊 Na onze vele reizen samen en onze reizen met alleen Dan, stond er eindelijk een lange verre reis op de planning met ons gezin van 5 helemaal compleet. Ooit begon de reis van mijn leven op Bali toen ik daar onder water ten huwelijk werd gevraagd. Voor ons 12,5 jarig huwelijk besloten we terug te gaan naar het voor ons o zo romantische pure eiland.
Starten op Canggu
2009 vs 2023 wat een groot verschil!! Na onze tussenstop op Singapore (wat echt super leuk was!) landde we op Bali. Het wat veel drukker dan in mijn herinneringen. Het verkeer was echt verschrikkelijk, maar de warme deken die op ons viel was heerlijk zo midden in de winter! Voor de eerste dagen hadden we een huis gehuurd in Canggu daar waren we nog nooit geweest en we wisten dat het erg toeristisch zou zijn toch wilde we daar graag heen, omdat er erg leuke Beach clubs in de buurt zaten. Nou daar hebben we van genoten. Ze hadden allemaal een zwembad en dat is leuk voor de afwisseling voor de kids. Die kan je nu ook lekker hun gang laten gaan en dat doe ik in de zee toch niet echt. Na een paar nachtjes zijn we door gegaan naar de volgende prachtige plek, Ayana Resort genaamd in Jimbaran bij Uluwatu. Ik had een heel lijstje gemaakt met allemaal leuke dingen om te doen en dit resort was de ideale plek voor relaxing en de mooiste zonsondergang. Die hebben we de eerste dag nog even meegepakt en toen de volgende dag sloeg het noodlot toe.
Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld
Jady werd ziek en een uur later volgde ook Dan. Jady was alleen niet zomaar ziek en terwijl ik dit schrijf voel ik het weer in mijn buik. Ze werd echt doodziek en toen werd het tijd om er een dokter bij te halen. Ze was zo uitgedroogd dat we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moesten. Alleen het goede ziekenhuis was 45 minuten rijden en Sven en ik keken elkaar aan en dachten dat is echt te ver, helemaal met dat verkeer. Uiteindelijk hebben we voor een kliniek in de buurt gekozen. Sven is mee gegaan en ik bleef bij Dan en Kate. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld. Het was afschuwelijk en terwijl ik dit schrijf voel ik het nog steeds in mijn buik. Ik heb me ook nog nooit zover van huis gevoeld. Op dat moment kon ik alleen maar afwachten en hopen dat Dan niet zieker zou worden. Ondertussen werd Jady aan het infuus gelegd nadat er eerst heel veel stomme papier dingen geregeld moesten worden. Logisch natuurlijk, maar op dat moment denk je alleen maar doe iets!! Sven moest Jady ook daar in haar bed achterlaten en bij de receptie alles regelen en op dat moment was Bali verschrikkelijk. Als het om geld draait word alles anders. Dingen die ondertekent moesten worden en toestemming dat we dit later niet op de reisverzekering mochten verhalen. Op dat moment wil je gewoon dat je kind geholpen wordt en onderteken je alles. Bij elke nieuwe infuus zak of elk nieuw medicijn moest er weer getekend en betaald worden en moest Sven haar alleen in die kamer laten liggen. Niet veel later word Kate ook ziek en ik besef me dat het met haar ook net zo kan gaan als met Jady. Het is midden in de nacht en ik kijk het nog even aan. Dan is ook heel ziek, maar niet zoals Jady. Als de eerste licht stralen door de kamer schijnen bel ik de receptie en vraag ik om een dokter. Bij Jady is er uitgekomen dat er een bacterie is gevonden en ze krijgt antibiotica. Kate krijgt een injectie met van alles erin tegen het spugen, tegen de misselijkheid en vocht. Dan wilt het niet en die zegt dat zijn lichaam sterk genoeg is. Na bericht uit het ziekenhuis schrijft ook deze dokter antibiotica voor en is het ook voor mij tijd om alles te ondertekenen en te betalen. Als ze maar allemaal beter worden!! Ondertussen moet Jady nog blijven en knappen Kate en Dan op en slapen ze vooral heel veel. De mensen van het resort zijn ongelofelijk lief en niks is teveel. Ik ben blij met de lieve telefoontjes en de kopjes thee die naar boven worden gebracht. Aan het eind van de middag krijgt Jady een heel opgezet gezicht en dan ben ik er echt klaar mee. Het ziekenhuis geeft ons geen fijn gevoel en de communicatie is niet tot slecht. Mijn gevoel zegt dat ze nu genoeg vocht binnen heeft en dat ze daarom zo’n raar gezichtje heeft. Ik wil dat ze of naar het hotel komt of dat we naar het andere ziekenhuis gaan. Uiteindelijk gaat er iemand van het resort mee. Want zoals het voor ons voelde leek het net of ze haar nog een nachtje wilde houden zodat we maar lang genoeg zouden betalen. Ik weet het, dit is niks voor Bali… maar toch ging het zo. En gelukkig ze mag mee terug naar het hotel nu er een goede communicatie was en gelukkig waren we weer compleet!! De service van sommige mensen bij Ayana was echt hart verwarmend en ik ben ze eeuwig dankbaar! Al onze plannen moesten bijgesteld worden, want we zouden de volgende dag verder gaan reizen en dat kon echt niet. De kids waren echt zo zwak. Gelukkig konden we langer blijven en konden we ook 2 dagen later op de volgende bestemming aankomen. De volgende dagen stond in het teken van het herstel en er werd ook goed voor ons gezorgd. Even naar buiten, naar het strand, even zwemmen, aapjes kijken en dan weer naar boven om te slapen, proberen wat te eten enz.
De hel die Bali Belly heet
2 dagen later moesten we toch echt verder en hadden we best wel een lange autorit voor de boeg. Ik wilde ook eigenlijk niet weg en zag er best tegen op. Na een lang stuk rijden richting het noorden kwamen we in Munduk aan. Ik stapte de auto uit en het leek wel 10 graden kouder. Het was super bewolkt en we zaten echt in de middle of nowhere. Uh waarom had ik dit ook alweer geboekt? Oh ja voor het mooie uitzicht. Daar was niks van te zien op dat moment… Na de lunch spelletjes gedaan en kids weer even gerust. En tegen de avond begon het, ik had al geen honger en die nasi van de middag lag nog zwaar op mijn maag. Ik kon echt nog niet eten en ook Sven voelde zich niet zo lekker en toen begon het. Ik werd ziek en Sven werd ziek en niet zomaar ziek, maar zo verschrikkelijk ziek dat de excorsist er niks bij is. Ik kan me niet herinneren dat ik zo ziek ben geweest. Bevallen van een tweeling is er bijna niks bij. Het enige wat ik dacht is dat ik echt niet dood zou gaan op die berg, want een dokter kon er niet komen. ORS naast mijn bed en elke keer een slokje. De nacht hebben we overleefd en we waren gebroken de volgende dag. Gelukkig konden we gebruik maken van roomservice, maar die dag kon ik echt niks eten. Emily in Paris hielt me een beetje overeind. Wat een hel zeg. Ondertussen hebben we weer ons verblijf kunnen verlengen en kregen we bezoek uit ons Aalsmeer. Heel dankbaar voor al hun hulp en dat de kids konden spelen met hun vriendjes. Heel veel geslapen zover het kon en bijna niks gegeten, verhuisd naar een ander huisje zonder uitzicht. Liggen bij het zwembad onder een dekentje, want ik had het koud en het ging weer regenen. Na een paar dagen iets sterker in mijn benen om verder te gaan, maar zoveel moois moeten skippen. Uiteindelijk maakt dat niet meer uit en ben je blij dat je kids weer de goede kant op gaan en je het ergste hebt gehad. Eerste stop tijdens de reis richting Ubud was crazy. Ulun Bandu the floating temple. Serieus ik ben echt geschrokken van al die gekkigheid onderweg. Influencers in the wild en overal zo druk terwijl het geen eens hoogseizoen is. Mijn Bali is op dat moment echt mijn Bali niet meer. Gelukkig maakte onze volgende stop veel goed. Jatiluwih Village wat een prachtig prachtig uitzicht! Het mooiste rijstterras dat ik ooit heb gezien. Het begon toen lekker keihard te regenen en we moesten vreselijk lachen om al die 6e die we gegooid hadden deze droomreis.
Ubud, een klein paradijsje
De weg naar Ubud was echt adembenemend mooi en toen we aankwamen op onze volgende stop voelde we ons eindelijk weer een beetje thuis in de iets meer bewoonde wereld. Achteraf hebben we ook heel veel geleerd van deze reis. Misschien passen niet alle soorten reizen bij ons. We vinden de natuur echt machtig mooi, maar een omgeving met iets meer leven is misschien meer ons ding😉 Ubud maakt echt heel veel goed. We komen aan bij Chapung Sebali en het is er zo prachtig. Ik zie alleen maar groen en allemaal mooie bloemen. De inrichting van het hele hotel is om door een ringetje te halen en de menu kaart ziet er voor de verandering heel lekker uit…We gaan lekker lunchen en ik ben echt uitgehongerd. Na 5 dagen niks eten is niet echt wat voor mij en ik weet zeker dat ik ook 5 kilo kwijt ben. Helaas valt het eten niet zo goed en ben ik die nacht weer in de weer. De volgende dag dan ook maar helemaal niks. Er zijn heel veel trappen en het zwembad ligt helemaal beneden in een prachtig dal. Omringd met honderden palmbomen. Ik ben helemaal gesloopt na al die trappen. Sven en Dan gaan samen de natuur in op de quat en ik blijf bij het zwembad. Vandaag maar weer een beetje licht eten en ik voel dat ik steeds meer op knap. Van de zon en de rust en ik drink sapjes, eet soep. De dag daarna gaat het steeds beter. We gaan naar de markt in Ubud. Super leuk, lekker hot en daarna ben ik weer volledig gesloopt. Zo doen we een beetje elke dag wat en ik voel me elke dag een stukje beter. We hebben besloten om in Ubud te blijven. We voelen ons fijn. Het is er zo mooi en je kan er van alles doen. Ons volgende plek zou een bamboo huis in de jungle zijn. Echt zo mooi en al een half jaar van tevoren gereserveerd, maar ik was even klaar met een nieuw avontuur en had zoveel leuke plekjes gevonden in Ubud en ons hotel ging een beetje als thuis voelen en het eten was er top. Ook de kids vonden het wel goed zo!
Misschien de volgende keer wat minder ver weg…
Heel veel plannen zijn deze reis in het water gevallen. We zouden nog naar een eiland varen en daar overnachten, Slapen in de jungle, fietsen door de rijstvelden en teveel om op te noemen. Je hebt zoveel te doen op Bali, maar ik moet wel eerlijk zeggen dat al die mooie insta beelden soms mooier zijn als op de foto dan in het echt. Bali is me echt tegen gevallen en ik heb het gevoel dat ik daar een beetje als enige in sta. Toen ik weg ging had ik tranen in mijn ogen, omdat ik dankbaar was dat we gezond naar huis gingen, maar ook tranen omdat mijn eigen bubbel in mijn hoofd geknapt was. De natuur is nog steeds zo machtig magisch mooi, maar de mensen daar maken er echt een bende van en ik weet niet of dat de mensen zelf zijn of dat de toeristen dat doen, maar ik ben er echt van geschrokken. Ik dacht door goed op te letten wat we aten, zoiezo niet langs de weg, alleen dichte flesjes met water te drinken, slapen op hygiënische plekken we niet ziek zouden worden, maar toch werden we ziek in een 5 sterren resort. En begrijp me niet verkeerd dit kan ook in Europa gebeuren en ik weet ook niet hoe ze daar in de ziekenhuizen zijn. Gelukkig! Maar naast het ziek zijn vond ik Bali gewoon anders dan in mijn herinnering. Je moest niet 1,5 uur in de auto zitten voor een klein stukje. Je vond de mooiste plekjes nog in de Lonely planet en stond niet met afgeladen bussen bij een tempel. Het voelde bijna nog heel vrij…Wel vind ik nog steeds de mensen even lief en hun denkwijze super mooi. Wie goed doet, die goed ontmoet. Het elke dag offeren en hun geloof dat tegenstellingen zoals goed en kwaad, licht en donker even belangrijk zijn om zo de harmonie van de wereld in evenwicht te houden. Ik weet niet of ik hier ooit nog terug kom. Er valt nog zoveel te zien en zoveel te beleven en er is tijd te kort. Wel ben ik van mening dat het echt niet nodig is om zover te vliegen, want ik denk dat In Europa de plekken liggen waar ik persoonlijk het meest gelukkig van word, want alles klopt voor mij daar…Het enige jammere is dan wel dat de temperatuur niet zo aangenaam is als in de zomer😉